Translate

woensdag 12 augustus 2015

Ideeën disclaimer

Dus, de wereld. En als we nou... Maar we hadden toch... En zouden we dan niet kunnen..? Geen idee. "Het echte idee" heeft niemand denk ik. En dat is wat het verhaal ook zo lastig maakt. De wereld is een draaiend organisme. Ideeën en wereldvisies zullen altijd veranderen. En zo zal het ook altijd moeten zijn. Dat laat ons zitten met een vraag. Maar hoe nu dan verder? Dat is interessant. Door vele discussies met vrienden en kennissen kunnen wij onze mening aanscherpen. Maar wat dan? Uiteindelijk is het beeld wat wij gevormd hebben van de wereld en het beeld dat wij willen vormen van de wereld altijd veranderlijk. Utopie is veranderlijk. Dat is maar goed ook. 

Het uitschrijven van een mening is en blijft altijd lastig. Niet omdat ik niet weet wat ik wil schrijven, in tegendeel zelfs, schrijven wat ik wil schrijven is het makkelijkste gedeelte. Iedereen tevreden stellen is de volgende opgave. Het is een onmogelijke opgave. Zelfs al zou de hele wereld, op een dag, dezelfde mening hebben, het zou maar een seconde dure en iedereen zou elkaar alweer in de haren vliegen. Dit is wat een idee, groot of klein, zo interessant maakt. Er zijn tegenpolen nodig, zonder tegenpool is er geen nieuw idee. Maar misschien moeten we minder hard trekken aan de tegenpolen van nieuwe ideeën. Natuurlijk moeten we vragen stellen over het idee, tegenwoordig is het alleen zo dat ideeën vooral gelijk uit de lucht worden geschoten. Wat nou als, we het idee van een mens de vrije vlugt laten nemen en het vervolgens laten landen, waar het dan ook maar wil landen, om te vragen hoe het met het idee gaat. Houden we dan hetzelfde idee over?

Mens zijnde voer ik veel discussies met andere mensen, ik zoek ze ook op en provoceer ze zelfs als dat nodig blijkt te zijn. Dit is hoe ik mijn mening aanscherp. Maar met zoveel botsende meningen, is er dan nog wel een geheel? Is er een utopie mogelijk? En als dat mogelijk is, hoe ziet hij er dan uit?
Rutger Brugman sprak hierover heel duidelijk in zijn boek "Gratis geld en vijf andere ideeën die de wereld kunnen veranderen". We leven in luilekkerland, Nederland. Alle mogelijkheden zijn er. En nee, we kunnen niet in onze eigen utopie leven. Met een simpele reden; als de utopie uiteindelijk is verwezenlijkt, wordt het tijd om weer verder te kijken. Persoonlijk ben ik het helemaal eens met deze stelling.

Hebben wij het in Nederland goed? JA. We hebben het goed. We leven de utopie van de middeleeuwen aldus Rutger Brugman. Maar is dat dan ook waar we nu aan vast moeten houden? NEE. Als we Nederland als voorbeeld nemen is het zo dat we leven in een wereld van ongewone welvaart. We hebben stromend water, een economie en een zorgstelsel. Maar om te denken dat het daarmee af en goed is, is een oudbakken gedachten. Opgericht door de bedenkers van onze utopie. Er moet gestreefd worden naar een nieuwe utopie. Het eerste punt om dit te bereiken is kritiek hebben op het bestaande. Hier lopen we gelijk ook frontaal de mist in. Als ik begin met mijn kritiek op de wereld en Nederland, is het eerste wat ik vaak te horen krijg; "maar draag dan eens ideeën aan in plaats van alleen maar kritiek te leveren". Hier zit een kern van waarheid in, en daar laat ik het bij. De andere kant is namelijk dat als we niet discussiëren over hoe de hedendaagse wereld in elkaar zit we gewoon blijven doen waar we goed in zijn; de hedendaagse wereld in stand houden. Willen we dit?

Kritiek kan op meerdere manieren worden opgevat. Een discussie zoeken, even afgeven op de wereld of interessant doen. En hoewel alleen antwoord één door vele als acceptabel wordt genomen zit in iedere vorm van kritiek een kern van waarheid. Of de waarheid nou gaat over de gene die kritiek heeft of over waar hij of zij kritiek op heeft, er zit altijd een waarheid in. Dit komt allemaal neer op het feit dat de wereld in beweging wil en moet blijven. We hebben oorlogen, oprukkende strijdmachten vanuit elk denkbaar plekje van de wereld, de economie, armoede en ongelijkheid. Al deze onderwerpen blijven zichzelf verder uitschrijven. Wie zijn de schrijvers? Mensen met macht of een klein beetje geluk. Wie houden dit systeem in stand, dienen als papier om op te schrijven? Wij.

Als er echt een vrije loop van meningen en discussies zou zijn, dan zouden we elkaar wel meer aan het woord laten. De volgende valkuil maakt zijn intrede, iedereen heeft wel een idee. Een visie. Een "hoe het verder moet met de wereld". We missen alleen de ruimte om elkaar uit te laten praten en aan de andere kant elkaar te verstaan. Zouden we dit wel doen dan zou dat het begin zijn van gezonde kritiek, daaruit resulteert een gezonde discussie. De discussie begint niet bij de persoon die de kritiek levert, maar bij de gene die hem ontvangt. Hoe ga je met de kritiek om? Wat de kritiek met je doet zegt vaak meer dan het antwoord wat jij zal geven.

Als ik nu een onderwerp mag aansnijden zou het maar over één ding gaan, onderwijs. We liggen achter in Nederland, niet op de rest van wereld, maar wel op wat we kunnen. Kinderen op leeftijd indelen, het toetsen, de opties van de toekomst, de rol van een school en de rol van een leraar. Het kan allemaal de deur uit naar mijn mening. Maar als ik met iemand in gesprek ga van de pragmatische generatie (1971 - 1985) dan krijg ik vaak terug; maar jij hebt recht op onderwijs, jij leert een taal, leert rekenen en krijgt een diploma waar je verder mee kunt. Als ik antwoord geef, ik leef in de grenzeloze generatie (1986 - 2001), dan klinkt het als volgt; ik moet naar school, taal en rekenen zijn van levensbelang maar dat diploma is helemaal geen garantie meer tegenwoordig. In jou tijd was dat misschien zo, tegenwoordig niet meer. Zou ik iemand van nog een generatie terug, de verloren generatie (1956 - 1970), hetzelfde gesprek aangaan dan zou ik weer een ander antwoord krijgen. Mijn punt? Het idee van een ideaal onderwijs systeem veranderd. Het veranderd met de wereld mee en het huidige onderwijs systeem veranderd op zijn beurt ook de wereld.

Deze hele tekst is bedoeld als disclaimer. Iedereen weet het altijd beter, wie ben ik om daar een mening over te hebben. Maar mijn wereldbeeld zegt wat ik hier in de vorm van meningen uit. Ik wil niet dat je precies het zelfde gaat denken als ik. Absoluut niet zelfs, dan zouden we weer een eenheidsworst zijn, terug bij af, precies dezelfde plaats als waar we nu zijn. Als het aan mij ligt gaan we wel een ander uitgangspunt nemen. Laten we stoppen met zeggen dat de holbewoners tijd terug bij af is. Daarvoor moet er een meteor inslaan of weet ik veel wat gebeuren. Waar we ons nu bevinden is "af". Dan blijven er alleen nog oneindige opties over. Waar kunnen we dan allemaal heen?


Geen opmerkingen:

Een reactie posten